Założyciele Wisły: Wilhelm Cepurski

Wilhelm Cepurski urodził się 2 stycznia 1891 roku w Nowym Sączu. Do szkoły średniej uczęszczał w Krakowie i wtedy zaczęła się jego przygoda ze sportem. „Był chyba rok 1903, chodziłem wtedy do gimnazjum św. Jacka i tam też zacząłem stawiać moje pierwsze kroki na niwie sportowej. W tym czasie zostaje założona w szkole drużyna piłkarska. Początkowo kopiemy na Błoniach, a mecze wyglądają w ten sposób, że drużyny ustawiwszy się naprzeciwko siebie starają się przekopnąć piłkę jak najdalej w kierunku przeciwnika” - wspominał Cepurski po latach (Echo Krakowa, nr 193, 17 VIII 1956). Sprawozdania szkolne wydawane przez dyrekcję gimnazjum potwierdzają, że młodzież faktycznie już w 1903 roku „bawiła się piłkami nożnemi”. Drużyna gimnazjum św. Jacka wzięła też udział w Turnieju Jesiennym w 1906 roku - zawodach uznawanych za pierwsze rozgrywki w Krakowie.

Chłopak z Nowego Sącza z pewnością wyróżniał się w tych pionierskich czasach krakowskiego futbolu, gdyż szybko został „skaperowany” (tak wówczas określano namówienie zawodnika do zmiany barw klubowych) przez klub Jenknera. Według wspomnień samego Cepurskiego miał on dołączyć do tej drużyny już w roku 1905, zaś w 1906 roku Jenkner połączył się z Wisłą Tadeusza Łopuszańskiego. Według innej wersji do takiej fuzji miało dojść dopiero w roku 1907. Tak czy inaczej, Cepurski był jednym z pierwszych krakowskich futbolistów, a gdy już dołączył do Wisły pozostał jej wierny na wiele kolejnych lat.

Cepurski w okresie galicyjskim był filarem wiślackiej defensywy. Najczęściej występował w parze z Andrzejem Bujakiem (w stosowanej wówczas taktyce drużyny grały tylko z dwójką obrońców). Wiliams (takiego pseudonimu używał Cepurski) wystąpił między innymi w pierwszych udokumentowanych derbach Krakowa w 1908 roku, w Igrzyskach Polskich w 1911 roku, w Mistrzostwach Galicji w 1913 i w 1914 roku, a także w meczu otwarcia Parku Sportowego Wisły na Oleandrach w 1914 roku. Startował też w zawodach lekkoatletycznych oraz (w barwach AZS Kraków) w regatach wioślarskich, uprawiał gimnastykę (w TG Sokół), jeździł na nartach, łyżwach, na rowerze…

W 1918 roku Cepurski był w gronie osób reaktywujących Wisłę po zawieszeniu przez Towarzystwo Sportowe działalności na czas I Wojny Światowej. Cepurski był już wtedy jednym z najstarszych i najbardziej doświadczonych polskich piłkarzy. Znalazł się w grupie zawodników wstępnie powołanych do reprezentacji na Igrzyska Olimpijskie w 1920 roku w Antwerpii - Polska ostatecznie jednak zrezygnowała z udziału z powodu wojny z bolszewikami. Sam Cepurski również brał udział w walkach o utrzymanie niepodległości jako kapitan artylerii Wojska Polskiego.

Wilhelm Cepurski występował w drużynie Wisły do roku 1923. Został wybrany honorowym kapitanem drużyny. Po latach w artykule wspomnieniowym Przegląd Sportowy wskazywał Cepurskiego jako najlepszego polskiego obrońcę z okresu zaborów: „W czasach przedwojennych gwiazadmi na tej pozycji byli Cepurski i Bujak (Wisła), Kowalski (Czarni), Calder (Cracovia), Krasiński (Pogoń) i Muhln (Łódź). Najlepszym z nich był Cepurski, gracz o fenomenalnym wykopie, nadzwyczaj silny i dość szybki” (Przegląd Sportowy, 15.02.1930). Cepurski budził u rywali strach swoją siłą, a jego mocny wykop przeszedł do legendy za sprawą jednego epizodu z 1921 roku. Obrońca Wisły na własnej połowie wybił piłkę spod nóg szarżującego napastnika - zrobił to tak potężnie… że futbolówka przeleciała całe boisko i zaskoczyła bramkarza rywali wpadając do siatki.

Od 1926 roku Cepurski pracował jako nauczyciel fizyki w I LO w Zakopanem. Pozostał związany z Wisłą za sprawą oddziału Towarzystwa Sportowego w stolicy Tatr - Cepurski był trenerem, działaczem i zawodnikiem old boyów Wisły Zakopane. W 1939 roku powrócił do Krakowa, kontynuował pracę nauczyciela (w czasie wojny także w tajnym nauczaniu). W 1955 roku przeszedł na rentę. Zmarł w 1981 roku jako nestor krakowskiego i polskiego sportu, spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.