Założyciele Wisły - Józef Szkolnikowski

Józef Szkolnikowski urodził się 13 marca 1889 w majątku Kuna na Podolu. Uczył się w II Szkole Realnej w Krakowie, był w gronie chłopców, którym profesor Tadeusz Łopuszański zaproponował utworzenie drużyny piłkarskiej. Od samego początku był kluczową postacią tej grupy - pełnił funkcję kapitana czy też - jak wówczas mówiono - „matki”. W wydanym w 1902 roku opisie gier i zabaw realizowanych w Parku Jordana - zawierającym także przepisy gry w piłkę nożną - przeczytać można, jak istotną rolę pełnili wówczas kapitanowie. „Tylko matka wydaje rozkazy, których wszyscy powinni słuchać”. W przypadku braku sędziego to kapitanowie pełnili rolę arbitrów, zgłaszając przewinienia okrzykiem lub… trąbką! Ta sama publikacja stwierdzała też, że „bramkarz przyjmuje na siebie największą odpowiedzialność. To stanowisko powinna zajmować matka, gdyż stąd można najlepiej śledzić przebieg gry”. I faktycznie, Józef Szkolnikowski był golkiperem Wisły.

Szkolnikowski piłkarzem był krótko - jedynie w latach 1906-1907. Z Wisłą związał się jednak trwale i już w 1914 roku wszedł do zarządu Towarzystwa Sportowego w funkcji sekretarza. Wkrótce działalność klubu przerwał wybuch I Wojny Światowej, a Szkolnikowski był zawodowym oficerem. Za swoją służbę otrzymał liczne odznaczenia austriackie, ale co istotne - był zaangażowany w polską konspirację niepodległościową. W październiku 1918 roku zgromadził kilkadziesiąt kilogramów materiałów wybuchowych, które miały być wykorzystane w ewentualnych działaniach osłaniających przejmowanie przez Polaków władzy w Krakowie. Szczęśliwie w tym przypadku obeszło się bez walk, wkrótce jednak wybuchły wojny o ustalenie granic i obronę świeżo odzyskanej niepodległości. Szkolnikowski jako saper walczył w obronie Lwowa w wojnie polsko-ukraińskiej, za swoją postawę w wojnie polsko-bolszewickiej otrzymał Krzyż Walecznych.

To także w tych burzliwych czasach Szkolnikowski był niezwykle aktywny jako działacz sportowy. Przede wszystkim został pierwszym prezesem Towarzystwa Sportowego po reaktywacji klubu. Przeprowadził Wisłę przez bardzo trudny okres, gdy drużyna musiała mierzyć się z brakiem własnego boiska i ciężką sytuacją finansową. To za prezesury Szkolnikowskiego zbudowano podwaliny pod późniejsze sukcesy Wisły. Wiślak był też prezesem Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej oraz jednym z założycieli PZPN i jego wiceprezesem. Jako przewodniczący Wydziału Gier odpowiadał za selekcję zawodników do historycznego, pierwszego meczu reprezentacji Polski. W 1921 roku był też założycielem Przeglądu Sportowego.

W 1921 roku Szkolnikowski przekazał prezesurę Wisły na ręce Wilhelma Śliwińskiego. Zmusiły go do tego obowiązki żołnierza - w szczególności stały pobyt poza Krakowem. Szkolnikowski pozostawał jednak w zarządzie klubu do roku 1924 (jako kierownik sekcji piłki nożnej, członek komisji gospodarczej, wiceprezes). Jego drugą sportową pasją obok piłki nożnej była lekka atletyka - na tym polu wykazał się jako sędzia, w tym na zawodach takiej rangi, jak mistrzostwa Polski (1925 rok) i Igrzyska Olimpijskie (1928 rok).

W 1939 roku Szkolnikowski po kampanii wrześniowej przez Rumunię dotarł do Francji, a po agresji Niemiec na ten kraj trafił do Anglii. Był majorem Polskich Sil Zbrojnych na Zachodzie. Na emigracji pozostawał do 1947 roku, kiedy to powrócił statkiem do Polski i z Gdańska udał się do rodziny w Katowicach. W nowych realiach politycznych przedwojenny oficer Wojska Polskiego był szykanowany, mimo wysokich kompetencji nie mógł znaleźć pracy (ostatecznie został zatrudniony jako recepcjonista w urzędzie). Trudne warunki bytowe pogorszyły jego stan zdrowia. Współzałożyciel Wisły zmarł na serce 1958 roku, spoczywa w Katowicach.