Kartka z wiślackiego kalendarza: Rocznica urodzin Henryka Reymana

Żył dla chwały polskiego sportu. Jest wzorem dla młodych pokoleń. Dzisiaj przypada 127. rocznica urodzin Henryka Reymana. 

Henryk Reyman to dla Wisły prawdziwa legenda - postać wręcz definiująca tożsamość klubu. Reyman urodził się 28 lipca 1897 roku w Krakowie, w rodzinnej kamienicy przy ulicy Jabłonowskich. Piłkarzem Wisły został wiosną 1910 roku, za namową starszych kuzynów, braci Rutkowskich, którzy wówczas byli czołowymi postaciami Towarzystwa Sportowego. Reyman terminował w drużynach młodszych Wisły, by w pierwszym składzie zadebiutować już w 1914 roku. 

Wisła na czas I Wojny Światowej zawiesiła działalność, a Henryk Reyman jest jedną z tych osób, którym zawdzięczamy reaktywację klubu. To on, wraz z kilkoma starszymi piłkarzami, postanowił latem 1918 roku wznowić funkcjonowanie Wisły. Nie przeszkodziły mu w tym rany odniesione w walkach na froncie włoskim, nie przeszkodziły także trudności materialne, gdy klub nie miał własnego boiska, sprzętu, ani zasobów finansowych. Dzięki postaciom tak oddanym jak Reyman, Wisła wbrew przeciwnościom zaczęła się piąć na szczyty polskiego piłkarstwa. 

Henryk Reyman został wybrany kapitanem Wisły w 1923 roku. W tym samym roku drużyna po raz pierwszy zdobyła tytuł mistrza okręgu krakowskiego i w mistrzostwach Polski zajęła drugie miejsce. W 1926 roku Reyman poprowadził Białą Gwiazdę do triumfu w Pucharze Polski, a w kolejnym roku do tytułu mistrza Polski, zdobytego w pierwszej edycji ogólnokrajowych rozgrywek ligowych. W 1928 roku Wisła ten tytuł obroniła, a Reyman w obu sezonach zostawał królem strzelców. Reyman był też czołową postacią reprezentacji Krakowa i Polski, był kapitanem drużyny narodowej na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku. 

Henryk Reyman został wybrany kapitanem Wisły w 1923 roku. W tym samym roku drużyna po raz pierwszy zdobyła tytuł mistrza okręgu krakowskiego i w mistrzostwach Polski zajęła drugie miejsce. W 1926 roku Reyman poprowadził Białą Gwiazdę do triumfu w Pucharze Polski, a w kolejnym roku do tytułu mistrza Polski, zdobytego w pierwszej edycji ogólnokrajowych rozgrywek ligowych. W 1928 roku Wisła ten tytuł obroniła, a Reyman w obu sezonach zostawał królem strzelców. Reyman był też czołową postacią reprezentacji Krakowa i Polski, był kapitanem drużyny narodowej na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 roku. 

Kapitan Wisły zakończył sportową karierę w 1933 roku i poświęcił się wojsku. Już wcześniej dzięki wielkiej determinacji potrafił połączyć zawodową służbę w Wojsku Polskim ze sportem - Reyman stacjonując w Wilnie nocnymi pociągami dojeżdżał na mecze swojego ukochanego klubu. Ta wierność Wiśle zjednała mu ponadczasowe uznanie. 

Reyman był bohaterskim żołnierzem, wielokrotnie rannym w walkach o Ojczyznę. Walczył między innymi w wojnie polsko-ukraińskiej, polsko-bolszewickiej, w walkach z Czechosłowacją o Śląsk Cieszyński, w powstaniach śląskich… We wrześniu 1939 roku dowodził I batalionem 37 pułku piechoty, ranny w bitwie nad Bzurą dostał się do niewoli niemieckiej, z której udało mu się zbiec. Poszukiwany przez gestapo i zaocznie skazany przez okupanta na karę śmierci, ukrywał się do końca wojny pod fałszywą tożsamością, jednocześnie udzielając się w ruchu oporu (organizował między innymi przerzuty broni do Warszawy). 

Po 1945 roku, w nowych realiach politycznych, Reyman nie widział dla siebie możliwości kontynuowania służby wojskowej. Jak miało się szybko okazać, także na polu sportowym był dla nowych władz postacią podejrzaną. Jako wielki autorytet w dziedzinie piłki nożnej Reyman pełnił funkcję kapitana związkowego PZPN (selekcjonera reprezentacji) i pracował na rzecz podźwignięcia polskiego piłkarstwa z wojennych ruin. Szykanowany przez władze (odmawiano mu paszportu na zagraniczne mecze prowadzonej przez niego kadry, skazano go w sfingowanym procesie za „nadużycie władzy”) wycofał się z życia publicznego. Do pracy przy sporcie powrócił po odwilży politycznej roku 1956. Ponownie został selekcjonerem reprezentacji Polski (poprowadził Polaków do legendarnej wygranej nad ZSRR 2:1 w 1957 roku), kierował reprezentacją Krakowa, był działaczem TS Wisła. 

Reyman zmarł w kwietniu 1963 roku po krótkiej, lecz ciężkiej chorobie nowotworowej. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Rakowickim. Pozostaje niekwestionowaną legendą Białej Gwiazdy, a jego słowa „nie dopuście do tego, by ludzie uznali was za niegodnych podania ręki” stanowią wiślackie credo.