Kartka z kalendarza: 86 lat temu zmarł Antoni Beaupré, prezes Wisły w latach 1911-12

Antoni Beaupré urodził się 1 maja 1860 roku w Krzemieńcu. Jego ojciec Józef był lekarzem, przyjacielem Juliusza Słowackiego, sybirakiem dwukrotnie zsyłanym wgłąb Rosji za działalność patriotyczną. Antoni ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie i studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1886 roku uzyskał tytuł doktora nauk. Pracował jako dziennikarz, pisywał do gazety „Nowa Reforma”, od 1901 roku był redaktorem naczelnym „Głosu Narodu”, a w 1905 roku objął funkcję prezesa Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich.

Beaupré został wybrany prezesem TS Wisła 28 lipca 1911 roku, po tragicznej śmierci w wypadku samochodowym swojego poprzednika, Włodzimierza Ustyanowicza. Beaupré już wcześniej angażował się w działalność Wisły, będąc wiceprezesem klubu od 1910 roku. Wśród spraw szczególnie mu bliskich wymienić należy akcję Towarzystwa Sportowego na rzecz niezależności polskiego sportu. Na przełomie 1910 i 1911 roku Wisła wystąpiła z inicjatywą usamodzielnienia polskich klubów i zerwania z podporządkowaniem władzom z centralą w Wiedniu. „Głos Narodu” tłumaczył czytelnikom doniosłość tej idei w czasach zaborów, a sam Beaupré w maju 1911 został prezesem powołanego przez Wisłę Polskiego Związku Towarzystw Sportowych Piłki Nożnej - pierwszego polskiego związku piłkarskiego.

W okresie prezesury Antoniego Beaupré zawodnicy Wisły sięgnęli po swoje pierwsze trofeum, wygrywając turniej piłkarski na Igrzyskach Polskich we Lwowie jesienią 1911 roku. W tamtych czasach na ziemiach polskich nie było jeszcze regularnych rozgrywek mistrzowskich. Turniej we Lwowie inspirowany był ruchem olimpijskim i miał swój doniosły wymiar patriotyczny - zawody te miały być dla Polaków namiastką prawdziwych Igrzysk bez ograniczeń politycznych (na Igrzyska do Sztokholmu w 1912 roku Polacy mogli pojechać jedynie jako reprezentanci jednego z państw zaborczych). Wiślacy w nagrodę otrzymali statuetkę dyskobola, która do dzisiaj znajduje się w klubowych zbiorach.

W późniejszych latach Antoni Beaupré kontynuował pracę dziennikarza, między innymi jako redaktor naczelny „Czasu” i wiceprezes Zarządu Głównego Związku Dziennikarzy Polskich RP. Angażował się też w działalność społeczną i polityczną, po wybuchu I Wojny Światowej był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego, a tuż po wojnie był przewodniczącym polskiego komitetu plebiscytowego na Warmię i Mazury w Olsztynie.

Antoni Beaupré zmarł 12 maja 1937 roku w Warszawie, spoczywa na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.