126 lat temu urodził się Henryk Reyman

28 lipca 1897 roku, a więc 126 lat temu, urodził się Henryk Reyman. Legendarny napastnik, kapitan Wisły Kraków, król strzelców, mistrz Polski, zdobywca Pucharu Polski, kapitan reprezentacji Polski, olimpijczyk, selekcjoner drużyny narodowej i podpułkownik Wojska Polskiego wielokrotnie ranny w walkach o ojczyznę jest wzorem dla kolejnych pokoleń Wiślaków i Polaków.

Henryk Reyman urodził się w domu rodzinnym przy placu Jabłonowskich w Krakowie. W 1910 roku wstąpił w szeregi Wisły Kraków za namową starszych kuzynów, którzy już występowali w zespole. Reyman zdążył zadebiutować w pierwszym składzie w 1914 roku, jeszcze przed swoimi siedemnastymi urodzinami. Jego rozwój kariery przerwał jednak wybuch I Wojny Światowej. Wiślak służył w Legionach Polskich, walczył też na froncie włoskim, gdzie został poważnie ranny.

Po powrocie do Krakowa Henryk Reyman był jednym z inicjatorów reaktywacji klubu, który zawiesił działalność na czas wojny. Mimo młodego wieku stał się jednym z filarów drużyny, awansował też do grona najlepszych polskich piłkarzy, o czym świadczyło powołanie do kadry przygotowującej się na Igrzyska Olimpijskie w Antwerpii. Polska ostatecznie na Igrzyska w 1920 roku nie pojechała ze względu na konflikt zbrojny z bolszewicką Rosją, ale Reyman olimpijskie aspiracje spełnił cztery lata później, gdy był kapitanem reprezentacji na Igrzyskach w Paryżu.

Największe sukcesy piłkarskie Reyman świętował w latach 1926-1928, gdy poprowadził Wisłę Kraków do triumfu w pierwszej edycji Pucharu Polski, w pierwszych mistrzostwach Polski rozgrywanych systemem ligowym, a następnie do obrony tytułu w kolejnym sezonie. Sam został królem strzelców w obu mistrzowskich sezonach i ustanowił też do dziś niepobity rekord polskiej ligi 37 goli w jednych rozgrywkach.

Reyman zakończył karierę w 1933 roku, kiedy to dowódca garnizonu krakowskiego zakazał wojskowym gry w klubach cywilnych. Kapitan Wisły przez cały okres gry w piłkę wypełniał też obowiązki zawodowego oficera Wojska Polskiego - walczył między innymi w wojnie polsko-ukraińskiej, w wojnie polsko-bolszewickiej i w powstaniach śląskich. W czasach pokoju stacjonował w różnych częściach kraju - na przykład w Wilnie i w Warszawie. Daleki dystans od Krakowa nie stanowił dla Wiślaka przeszkody, Reyman nigdy nie myślał o tym, by zmienić barwy klubowe. Brał przepustkę w wojsku, nocnymi pociągami dojeżdżał na miejsce kolejnego meczu Wisły, do kolegów z zespołu czasem dołączał tuż przed pierwszym gwizdkiem sędziego, a po zakończeniu gry wracał do swojej jednostki.

Po 1945 roku jako jeden z największych polskich ekspertów piłkarskich Reyman pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji Polski i pracował na rzecz odbudowy piłki nożnej. Był jednak szykanowany przez nowe władze, między innymi skazano go pod zarzutem „nadużycia władzy”. Gdy ponownie odmówiono mu paszportu na zagraniczny mecz reprezentacji, zrezygnował z roli selekcjonera i wycofał się z życia publicznego. Do pracy przy piłce powrócił dopiero po odwilży politycznej, ponownie prowadził kadrę narodową, między innymi w legendarnym meczu z ZSRR w 1957 roku, wygranym 2:1 po golach Gerarda Cieślika.

Henryk Reyman zmarł na raka w 1963 toku. Do swoich ostatnich dni troszczył się o losy Wisły, odwiedzających go w szpitalu dopytywał o wyniki ukochanego klubu.