Założyciele Wisły: Teofil Sykała

Teofil Sykała urodził się 30 października 1888 roku w Tyczynie koło Rzeszowa i był najmłodszym z siedmiorga rodzeństwa. W 1900 roku rozpoczął naukę w II Szkole Realnej w Krakowie - jednym z jego nauczycieli był w tej placówce Tadeusz Łopuszański.

W 1906 roku Łopuszański zaproponował swoim uczniom utworzenie drużyny piłkarskiej. Futbol był w Krakowie znany już wcześniej, w pewnej formie piłkę nożną uprawiano między innymi w Parku Jordana. Sformowanie trwalszych drużyn było jednak przełomowym wydarzeniem. We wrześniu i październiku 1906 roku Wisła - bo taką nazwę obrali podopieczni Łopuszańskiego - wzięła udział w Turnieju Jesiennym zorganizowanym przez Tadeusza Konczyńskiego.

Zapewne jednym z zawodników był właśnie Teofil Sykała, to jednak tylko przypuszczenia. Piłkarskie relacje prasowe z tamtych lat były bardzo skromne - nie znamy nawet wyników turnieju, a co dopiero składów drużyn. Ten kłopot będzie się utrzymywać przez kilka kolejnych lat - piłka nożna była początkowo traktowana jako forma zabawy ruchowej dla młodzieży, dopiero z biegiem czasu dziennikarze zaczną bardziej szczegółowo relacjonować mecze.

Z tych przyczyn nie wiemy, w ilu spotkaniach Teofil Sykała wystąpił, jest jednak pewne, że w kadrze Wisły pozostawał do 1908 roku. Wtedy zdał maturę i chcąc kontynuować naukę na studiach inżynierskich wyjechał do Lwowa. Był to problem, z którym Wisła musiała się w tamtych latach poważnie liczyć. Uczniowie Łopuszańskiego nastawieni byli na kierunki ścisłe, w Krakowie zaś nie było jeszcze politechniki. Piłkarze osiągnąwszy wiek studenta często wyjeżdżali więc z miasta i opuszczali szeregi Wisły. Teofil Sykała dołączył do Pogoni Lwów i reprezentował jej barwy aż do 1914 roku.

W 1911 roku Sykała - by uniknąć formalnego poboru do wojska na wiele lat - zgłosił się na ochotniczą jednoroczną służbę. W 1912 roku został przeniesiony do rezerwy w stopniu podoficera. Szybko jednak powrócił do macierzystego pułku - dalsze studia przerwał bowiem wybuch wojny w 1914 roku.

Były piłkarz Wisły spędził w armii austriackiej kilka tygodni na linii frontu, w listopadzie 1914 roku dostał się jednak do niewoli serbskiej. Resztę wojny spędził w obozach jenieckich - początkowo serbskich, później zaś włoskich, aż ostatecznie osadzony został w Le Puy we Francji. Przebywało tam ogółem kilka tysięcy Polaków. Teofil Sykała zaangażował się w działalność stowarzyszenia Centralna Bratnia Pomoc Jeńców-Polaków i w wydawanie gazetki Jeniec-Polak. Czasopismo to zamieszczało informacje o bieżących wydarzeniach politycznych, drukowało teksty o kulturze i historii Polski, a także - w formie ogłoszeń - pomagało odnaleźć żołnierzom swoich bliskich.

Pod koniec I Wojny we Francji utworzono polską armię pod dowództwem generała Hallera. Przyjmowano do niej między innymi Polaków, którzy wcześniej służyli w armiach centralnych i dostali się do niewoli. Z tej możliwości skorzystał także Teofil Sykała i w grudniu 1918 roku został hallerczykiem. Ukończył szkolenie oficerskie i otrzymał awans na podporucznika. Po powrocie Armii Hallera do Polski Sykała chciał kontynuować przerwane studia, na przeszkodzie temu stanęła jednak wojna polsko-bolszewicka. Sykała przeszedł do rezerwy dopiero 15 września 1921 roku. W 1922 roku ostatecznie ukończył studia na wydziale mierniczym lwowskiej Politechniki. Pracował jako urzędnik w kopalniach w okolicach Sosnowca.

Teofil Sykała zmarł przedwcześnie w 1934 roku, w wieku 46 lat. Nie miał potomstwa. Został pochowany w Będzinie, jednak w latach 70-tych jego grób zniesiono z powodu prac budowlanych i poszerzenia drogi koło cmentarza.

Ważne role w historii Polski odegrało także rodzeństwo Teofila - jego brat Władysław był radnym miasta Przemyśla, z kolei Julian był posłem na sejm I kadencji i współinicjatorem utworzenia Akademii Górniczo-Hutniczej.