Retro zdjęcie: Józef Szkolnikowski

Józef Szkolnikowski urodził się w 1889 roku. W 1906 roku był uczniem II Szkoły Realnej w Krakowie - jednym z jego nauczycieli był Tadeusz Łopuszański. Profesor zaproponował swoim uczniom utworzenie klubu piłkarskiego, a Szkolnikowski uważany jest za pierwszego kapitana tej drużyny. Mowa oczywiście o Wiśle Kraków, której barw Szkolnikowski bronił krótko - jedynie w latach 1906-7 - występując na pozycji golkipera.

Szkolnikowski z klubem związał się jednak na dłużej - już w roli działacza. Przed I Wojną Światową pełnił funkcję sekretarza drużyny, zaś w 1919 roku został pierwszym prezesem Wisły po reaktywacji klubu. Tak zaczął się niezwykle intensywny okres w jego życiu. Szkolnikowski działał bowiem nie tylko na rzecz Wisły, ale w ogóle całej polskiej piłki nożnej. Był jednym ze współzałożycieli PZPN, wiceprezesem piłkarskiej centrali, szefem Wydziału Gier i tym samym pierwszym w historii selekcjonerem reprezentacji Polski, działaczem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, współzałożycielem Przeglądu Sportowego… Te wszystkie role wypełniał przy jednoczesnym byciu zawodowym oficerem Wojska Polskiego!

Szkolnikowski w czasie I Wojny Światowej zaangażowany był w konspirację niepodległościową. Z polecenia Bolesława Roi zgromadził materiały wybuchowe, który miały być wykorzystane w czasie oswobadzania Krakowa dla sabotowania ewentualnej reakcji wojsk austriackich. Z dniem 1 listopada 1918 roku został mianowany kapitanem i dowódcą saperów już wolnego Krakowa. Wkrótce później walczył o Lwów w wojnie polsko-ukraińskiej, zasłużył się też w wojnie polsko-bolszewickiej, za co odznaczony został Krzyżem Walecznych.

Dalsza służba wojskowa skierowała go do Grudziądza i Warszawy. Do Krakowa powrócił w 1923 roku i ponownie zaangażował się w prace Towarzystwa Sportowego Wisła, a także Towarzystwa Gimnastycznego Sokół. Nasze dzisiejsze retro zdjęcie zostało wykonane właśnie w tym okresie, a Szkolnikowski został sfotografowany wśród innych aktywistów „Sokoła”. W klapie marynarki mężczyzny stojącego przed Szkolnikowskim dostrzec możemy charakterystyczną odznakę Towarzystwa Gimnastycznego.

W 1939 roku Szkolnikowski w randze majora walczył w kampanii wrześniowej, po czym przez Rumunię trafił do Francji i Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych. W 1947 roku zdecydował się na powrót do Polski i do rodziny, choć musiał mieć świadomość, że w nowych realiach politycznych czekają go szykany. Długo nie mógł znaleźć zatrudnienia, w końcu objął posadę recepcjonisty w urzędzie górniczym w Katowicach. Zmarł na atak serca w 1958 roku.