Kartka z kalendarza: Rocznica śmierci Henryka Reymana

Henryk Reyman urodził się w 1897 roku w Krakowie. Przygodę z piłką rozpoczynał od szmacianki kopanej na bruku przed rodzinną kamienicą. Wiosną 1910 roku za namową starszych kuzynów zapisał się do juniorów Wisły - złożonej wtedy deklaracji pozostał wierny do końca życia. Jeszcze w 1914 roku Reyman zadebiutował w pierwszej drużynie, a chwilę później… wyruszył na fronty I Wojny Światowej, Wisła zaś zawiesiła działalność. Biała Gwiazda między innymi Reymanowi zawdzięcza swoje przetrwanie - to on był jednym z inicjatorów reaktywacji klubu w 1918 roku. Wkrótce też stał się czołową postacią drużyny, co znalazło wyraz w powierzeniu mu funkcji kapitana w 1923 roku.

Wpływ Reymana na zespół Wisły był olbrzymi i wykraczał poza sprawy czysto sportowe. Kapitan Białej Gwiazdy był liderem na boisku - zdobył decydującą bramkę w finale Pucharu Polski w 1926 roku, był Królem Strzelców w obu mistrzowskich sezonach Wisły (1927 i 28) - ale przede wszystkim oddziaływał na morale kolegów. Henryk Reyman - zawodowy żołnierz, oficer Wojska Polskiego - cieszył się olbrzymim autorytetem, miał wielką charyzmę. Dyscyplina, poświęcenie, poczucie obowiązku - tego wymagał od siebie w pierwszej kolejności, a inni w jego otoczeniu czyli, że powinni podążać za tym wzorem. To właśnie tymi wartościami kierował się Henryk Reyman, gdy na mecze ukochanego klubu dojeżdżał po kilkanaście godzin nocnymi pociągami, gdy stacjonował ze swoją jednostką w Wilnie. Partnerzy z drużyny wiedzieli, że mogą na nim polegać i sami też grali z pełną determinacją.

Henryk Reyman na boisku osiągnął największe możliwe sukcesy - zdobył Puchar Polski i dwukrotnie mistrzostwo Polski, był Królem Strzelców, kapitanem reprezentacji Polski, Olimpijczykiem. Jednocześnie jako żołnierz był wielokrotnie ranny w bojach o niepodległość ojczyzny - walczył w I Wojnie Światowej, w wojnie polsko-ukraińskiej, polsko-bolszewickiej, w powstaniach śląskich, w kampanii wrześniowej. Po zakończeniu aktywnej kariery w 1933 roku stał się jednym z największych autorytetów polskiego piłkarstwa. Po 1945 roku Henryk Reyman wiele pracy włożył w odbudowę polskiej piłki nożnej ze zniszczeń wojennych. Szykany ze strony komunistycznych władz zmusiły go do wycofania się z życia publicznego na czas apogeum stalinizmu w Polsce. Dwukrotnie powierzono mu funkcję selekcjonera (kapitana związkowego) drużyny narodowej. Reyman pozostał też blisko związany z Wisłą, między innymi odbudowywał tradycyjne struktury klubu po odwilży politycznej, przychodził na treningi i dzielił się swoim doświadczeniem z kolejnymi pokoleniami wiślackich piłkarzy.

Henryk Reyman zmarł 11 kwietnia 1963 roku po krótkiej i ciężkiej chorobie. Jego pogrzeb przyciągnął tłumy. Reyman do dzisiaj budzi podziw i inspiruje - jak słusznie stwierdza tablica na poświęconym mu obelisku przy ul. Reymonta w Krakowie: żył dla chwały polskiego sportu, jest wzorem dla młodych pokoleń.