Kartka z kalendarza: 33 lata temu Wisła po raz 10 zdobyła Herbową Tarczę Krakowa

Pomysł rozgrywania towarzyskich derbów Wisły z Cracovią przedstawiła w 1972 roku Rada Seniorów Białej Gwiazdy. Celem było… wsparcie dla Cracovii. Pasy wówczas przeżywały bowiem trudne chwile, ich drużyna utknęła na poziomie III i IV ligi. Derby Krakowa - których ze względu na różnicę poziomów brakowało w rozgrywkach ligowych - miały wyciągnąć Cracovię z marazmu i pobudzić zainteresowanie piłką w podwawelskim grodzie.

Formalnie okazją do rozgrywania spotkań była rocznica zakończenia niemieckiej okupacji miasta 18 stycznia 1945 roku. W tamtych czasach mówiło się o wyzwoleniu Krakowa i derby rozgrywano zwykle w połowie stycznia, czasem zaś w drugiej połowie tego miesiąca, dla nawiązania do pierwszego pojedynku Wisła-Cracovia po zakończeniu okupacji niemieckiej (28 stycznia 1945 roku). Każdorazowo trofeum stanowiła tarcza nawiązująca motywami do krakowskich tradycji, ufundowana przez redakcję krakowskiego „Tempa”. Zimowe derby nazywano zatem meczami wyzwolenia lub pojedynkami o Herbową Tarczę Krakowa.

W 1987 roku tradycyjne już spotkanie w zimowej scenerii rozegrano wyjątkowo późno - dopiero 8 lutego. Na przeszkodzie stanęły… warunki atmosferyczne. Liczono się oczywiście ze śniegiem i mrozem, ale w tamtym roku zima była wyjątkowo sroga, pierwotny termin został więc przesunięty w oczekiwaniu na łagodniejsze warunki.

W samo południe 8 lutego 1987 roku na stadionie Wisły rozpoczęła się 14 edycja Herbowej Tarczy Krakowa. W 20 minucie padła - jak się okazało - jedyna bramka meczu. Dośrodkowanie Leszka Lipki „szczupakiem” do siatki skierował Marek Świerczewski. W kolejnych minutach nie brakowało jednak emocji, obie drużyny starały się przeprowadzić składne akcje - pomimo trudności z poruszaniem się po oblodzonym boisku. Ostatecznie Wisła nie dała się zaskoczyć i kontrolując wynik utrzymała korzystny rezultat do końcowego gwizdka.

Wisła zagrała w następującym składzie: Jerzy Zajda - Marek Motyka, Zenon Małek, Robert Markowski, Artur Bożek - Leszek Lipka, Dariusz Wójtowicz, Janusz Krupiński - Zdzisław Strojek, Kazimierz Moskal, Marek Świerczewski. Trenerem Białej Gwiazdy był wówczas Stanisław Cygan, który w ramach limitu zmian wprowadził na boisko jeszcze następujących zawodników: Jacka Mroza, Jarosława Giszkę, Zdzisława Kapkę, Roberta Krzywdę.

Nagrodą dla Białej Gwiazdy była tarcza z widokiem dziedzińca Collegium Maius. Po raz ostatni „Mecz Wyzwolenia” rozegrano w 1989 roku. Ogółem w 16 edycjach Wisła odniosła 11 zwycięstw.