99 lat temu w katastrofie lotniczej zginął Antoni Poznański

Antoni Poznański urodził się w 1892 roku w miejscowości Berszad na Podolu. Do szkoły średniej uczęszczał w Krakowie i choć był wyraźnie młodszy od chłopców, którzy w 1906 roku zakładali pierwsze pod Wawelem drużyny piłkarskie, to jednak szybko dał się poznać jako znakomity futbolista. Według Tygodnika Sportowego (10.06.1921) już w 1906 roku występował w Wiśle na pozycji prawoskrzydłowego. Według innej wersji, Poznański graczem Wisły został w 1907 roku, wcześniej reprezentując klub „Różowych” - jedną ze szkolnych drużyn, które wówczas licznie powstawały i często szybko kończyły swój byt. Najzdolniejsi piłkarze trafiali do silniejszych klubów o ugruntowanych pozycjach i najprawdopodobniej właśnie taka była ścieżka kariery Poznańskiego.

FOTO: 1907 Wisła Kraków
Wisła Kraków w 1907 roku. Antoni Poznański siedzi pierwszy z lewej.

Antoni Poznański wystąpił w pierwszych udokumentowanych Derbach Krakowa 20 września 1908 roku. Niecały miesiąc wcześniej zagrał też w pierwszym w historii spotkaniu reprezentacji Krakowa - przeciwko Dianie Katowice. Był znakomitym technikiem, dzięki czemu świetnie radził sobie w pojedynkach indywidualnych. Samodzielnie wymyślał różne zwody, czym zaskakiwał obrońców. Jednocześnie idealnie odnajdywał się w grze kombinacyjnej. Miał znakomite wyczucie czasu i do piłki rzuconej na dobieg ruszał w takim momencie, że obrońcy nie byli w stanie go dogonić. Duże zamieszanie w liniach obronnych przeciwnika stwarzała także zmiana pozycji - Poznański występując jako łącznik (pozycja zbliżona do dzisiejszego ofensywnego pomocnika) lubił schodzić na skrzydło, zaskakując defensorów.

W 1910 roku Poznański został zawodnikiem Cracovii, choć występował także w AZS Kraków, ŁKS Łódź czy niemieckiej drużynie Mittweidaer (w mieście Mittweida w Saksonii przez pewien czas studiował). W czasie I Wojny Światowej Antoni Poznański służył w Legionach Polskich. W tym czasie nie rozstał się z piłką - wręcz przeciwnie, jako jeden z organizatorów sportowego życia legionistów tworzył wojskową drużynę piłkarską. Trafiło do niej wielu znakomitych przedwojennych graczy, a zespół ten stał się zalążkiem Legii Warszawa.

W czasie wojny Poznański został lotnikiem. W listopadzie 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego, jako pilot walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, wykazując się wielką odwagą. 31 maja 1921 roku Poznański lądował we Lwowie w bardzo trudnych warunkach, wśród gęstej mgły. Samolot rozbił się, a piłkarz odniósł obrażenia, które 3 czerwca 1921 roku doprowadziły do jego śmierci.

Informacja o tym zszokowała środowisko sportowe świeżo odrodzonej Polski. Poznański nie tylko był uznawany za jednego z najlepszych polskich piłkarzy, był także powszechnie lubiany ze względu na swój charakter i poczucie humoru. Krakowskie kluby - Wisła, Cracovia, Makkabi i Jutrzenka - zorganizowały towarzyskie mecze, z których dochód przekazano rodzinie tragicznie zmarłego sportowca. Piłkarze Białej Gwiazdy kultywowali pamięć o Poznańskim odwiedzając jego grób we Lwowie przy okazji rozgrywanych tam meczów.

Drużyna Wisły z kapitanem Henrykiem Reymanem przy grobie Antoniego Poznańskiego, 1928 rok