Kartka z wiślackiego kalendarza: 128 lat temu urodził się Henryk Reyman

Dokładnie 128 lat temu - 28 lipca 1897 roku - urodził się Henryk Reyman, legendarny piłkarz Wisły Kraków, król strzelców, kapitan reprezentacji Polski na Igrzyskach Olimpijskich, a także bohaterski żołnierz wielokrotnie ranny w walkach o niepodległość Polski. 

Henryk Reyman pierwsze piłkarskie kroki stawiał na placu Jabłonowskich. Rozległy teren przed jego rodzinną kamienicą służył za plac targowy, jednak gdy handel się kończył, miejsce to przejmowali okoliczni chłopcy zawzięcie uganiający się za szmacianką. Reyman przez chwilę występował także w szkolnej drużynie, która posługiwała się wymowną nazwą “Polonia”. Bardzo szybko jednak młodziutkiego i utalentowanego zawodnika do zapisania się do Wisły namówili bracia Witold i Tadeusz Rutkowscy. Byli oni nie tylko starszymi kuzynami Henryka, ale też zawodnikami pierwszej drużyny Wisły, ich autorytet był więc duży. Tym sposobem Henryk Reyman w marcu 1910 roku został piłkarzem Towarzystwa Sportowego. Z klubem tym pozostał związany przez całe życie, stając się jego niekwestionowaną legendą. 

Reyman w pierwszej drużynie zadebiutował jeszcze w 1914 roku. Niedługo później Wisła zawiesiła działalność z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej. Reyman był w gronie tych, którzy w 1918 roku reaktywowali swój ukochany klub i budowali fundamenty jego dalszej potęgi. Było to trudnym zadaniem nie tylko ze względu na trudną sytuację materialną Wisły, brak sprzętu i brak własnego boiska - przede wszystkim wciąż nieustalone były granice odrodzonej Polski i zagrożona była jej niepodległość. Reyman w tym czasie walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, wojnie z Czechosłowacją o Śląsk Cieszyński, powstaniach śląskich, wojnie polsko-bolszewickiej… W kolejnych latach pozostał zawodowym oficerem Wojska Polskiego i miłość do Wisły łączył z obowiązkami żołnierskimi. Często wymagało to ogromu poświęceń, jak wtedy, gdy Reyman stacjonował w Wilnie i na każdy mecz swojego klubu dojeżdżał wielogodzinnymi kursami kolejowymi. Wielkie przywiązanie do klubowych barw, wysoka charyzma i niezłomny charakter - to cechy, które predysponowały Reymana do roli kapitana drużyny - funkcję tę powierzono mu w 1923 roku. Henryk Reyman na boisku prezentował też najwyższą klasę sportową i poprowadził Wisłę do wielkich sukcesów: w 1926 roku “Czerwoni” sięgnęli po Puchar Polski w pierwszej edycji tych rozgrywek, w 1927 roku zdobyli Mistrzostwo Polski w pierwszej edycji ogólnokrajowej Ligi, a rok później obronili ten tytuł. Co znamienne - Reyman w obu mistrzowskich sezonach był królem strzelców, a w meczu finałowym Pucharu Polski zdobył zwycięską bramkę. 

Henryk Reyman pozostawał aktywnym piłkarzem do czerwca 1933 roku, później pozostał przy piłce jako działacz i trener. W czasie II wojny światowej został ranny w bitwie nad Bzurą, udało mu się zbiec z niewoli i ukrywał się pod zmienioną tożsamością, gdyż Niemcy wydali na niego zaocznie wyrok śmierci. Po 1945 roku Reyman poświęcił się dźwiganiu polskiego futbolu ze zniszczeń wojennych obejmując funkcję kapitana związkowego PZPN (selekcjonera reprezentacji). Jako przedwojenny oficer został jednak wkrótce wyrugowany z życia publicznego. Do aktywności w świecie sportu mógł powrócić dopiero po odwilży politycznej 1956 roku. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji i poprowadził Biało-Czerwonych między innymi do pamiętnego zwycięstwa nad ZSRR 2:1 w 1957 roku. Henryk Reyman zmarł na raka w 1963 roku. Dzisiaj jest patronem stadionu, na którym swoje mecze rozgrywa Wisła Kraków, wzdłuż tego obiektu biegnie ulica nosząca jego imię, a na jej końcu stoi poświęcony mu obelisk. Na jego tablicy pamiątkowej zamieszczono słowa, które pięknie oddają rangę Henryka Reyman: Żył dla chwały polskiego sportu - jest wzorem dla młodych pokoleń. Reyman pozostaje wzorem sportowca i człowieka honoru, a wyznawane przez niego wartości inspirują kolejne pokolenia zawodników, działaczy i kibiców Białej Gwiazdy.